2024 is al een rollercoaster van een jaar geweest. Het jaar heeft me echt in snelheid gepakt. Ik herinner me dat de eerste werkweek in januari ik het gevoel had dat alle druk van juist vóór de kerst- en nieuwjaars periode gewoon weer verder ging. Veel werk en nét niet genoeg handen om het allemaal op een fijne manier gebolwerkt te krijgen. En de intensiteit is sindsdien in crescendo toegenomen.
Desondanks is wholehearted wel door mij heen blijven zingen. Een week volledig gewijd aan mijn persoonlijke & spirituele groei in de eerste Core Group samenkomst helpt daar natuurlijk in. Sindsdien voel ik bijna dagelijks kleine kwartjes (Franken) vallen, split-second mini inzichten die voortbouwen op thema’s die daar aangeraakt werden.
Daardóór misschien is wholehearted wel door mij heen blijven zingen. Ik vind zingeving in mijn werk -waar ik me zeker gelukkig mee prijs – maar door de hoge intensiteit klopt er toch iets niet meer. De vraag hoe wholehearted eruit ziet komt regelmatig piepen.
Alles wil groeien. IK wil groeien.
Vandaag zijn we in april euhh intussen al mei. De lente is aangebroken, het weer is wisselvallig en de natuur barst uit haar voegen. Alles wil groeien. IK wil groeien.
Door de drukte en intensiteit van het werk EN door de feedback van mijn triadpartners (die ik één keer per week online ontmoet) begin ik zicht te krijgen op structuren die IN MIJ zitten. Structuren die maken dat ik mij verplicht voel ten opzichte van anderen:
– Om op het werk niks grondig mis te laten lopen
– Om mijn volledige aandacht te geven in 1 op 1 gesprekken
– Om toch ook thuis mee aan de kar te trekken (alhoewel mijn man ook al veel opneemt).
– Om toch ook voor mijn kinderen de nodige aandacht te hebben én ze rond te rijden naar de activiteiten die voor hen belangrijk zijn
– Om … dus om de verplichting voor anderen voor te laten gaan op de verplichting voor mij, voor mijn eigen zelfzorg, voor mijn ontwikkeling, voor mijn roeping.
Ik heb dat al eens gedaan, heel lang, om mijn verplichting voor anderen voor te laten gaan op mijzelf. Ik werd daar niet gelukkig van. Zou ik het nog langer zo gelaten hebben dan was ik in een burn-out, uitputting of depressie beland. Vandaag houdt deze dynamiek me erg druk met werk waardoor er echt minder energie overblijft voor andere dingen die ook belangrijk voor mij zijn (of voor mijn gezin).
Patronen zijn sterke structuren binnenin ons.
Het patroon van een verplichting voelen naar anderen eerder nog dan naar mezelf, dat is een sterke structuur in mij die ik automatisch volg en die ik tot nog toe niet kon loslaten. Het is een patroon, een krachtig patroon. Maar wanneer is dat ‘verplichting voelen’ gepast en wanneer is het een uiting of herhaling van het patroon?
– Ik moet tenslotte voor mijn kinderen zorgen zolang ze nog niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dat lijkt me gepast.
– Ik word tenslotte betaald voor mijn werk. Dan moet ik er ook voor werken. Dat is gepast.
– En zo lang het werk gedaan wordt en ik er niet bij neer val, blijft dat dan gepast? Deze grens is lastiger te stellen en zal verschillend zijn tussen mensen en zelfs verschillend voor individuen in bepaalde periodes.
Is het een kwestie van balans in geven en nemen?
Geven mag, geven is goed, geven is flink, geven is onbaatzuchtig en onbaatzuchtig is goed. Met geven kan je niks mis doen, geven is veilig, als je geeft en zorgt dat anderen het goed hebben hoef je niet te vrezen. In zo’n marinade van onuitgesproken en ook uitgesproken verwachtingen over hoe we ons dienen te gedragen groeide ik op. Ik en vele andere vrouwen met mij. Ik en vele andere vrouwen vóór mij. Ik voel mijn grootmoeders op mijn vingers kijken terwijl ik dit typ. Ook zij kregen het zorgen voor anderen eerder dan voor zichzelf met de paplepel ingegoten. En zo ging het van generatie op generatie. Vandaag stik ik in die pap.
Wholehearted continues, het verlangen om mijn eigen pad nog meer te volgen, mijn eigen stem nog meer te vinden, nog meer bij te dragen op mijn manier – voor mezelf en voor anderen. Er zitten nog enkele structuren te wringen. Deze hierboven is zeker niet de enige. Het is wel wat vandaag bovenop ligt. Morgen ligt het accent misschien weer anders.
Geen erg, dat is mijn pad. Zoals de modern mystieker Thomas Hueble het zegt: What’s in the way, is the way.
Ik leer al iets meer oncomfortabel te verdragen. Kiezeltjes die mijn pad vormen. Langzaam maar zeker.
05/2024: Deze blog is een vervolg op de blog Wholehearted in de categorie ‘woord van de week‘
0 reacties